08 (467)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podniósł pochyloną dotąd głowę, czapkę na niej poprawił, powoli wyprostował przygarbione plecy.- Albo i nie - ze srebrnym błyskiem oczu poprawił się - albo i nie! Daj Boże każdemu dobremu tak żyć i tak umrzeć, choćby i przedwcześnie!Serdecznym i zarazem ostrożnym jakby ruchem Witold w obie swe dłonie wziął jego rękę.- Za drugie życzenie dziękuję! - wzruszonym głosem wymówił - życia bez wyższych uczuć i myśli nie chcę i wolałbym umrzeć wcześnie z wielkim ogniem w piersi niźli z kamieniem lub mętną wodą żyć wieki !Zrazu przy dotknięciu młodego człowieka Anzelm uchylił się nieco i zwykłym sobie trwożnym ruchom otulił się kapotą: Nie uścisnął też ręki Witolda, ale w słowa jego cały wsłuchany usta w zdziwieniu otworzył i z cicha wymówił:- Nie spodziewałem się.nie spodziewałem się już w swoim życiu mowy takiej słyszeć.Chryste! Czy ubici mogą drugi raz ożyć?- Nie - zawołał Witold - oni sami śpią na wieki, ale uczucia ich i myśli krążyć nie przestają w przestrzeni i płonąć w powietrzu, aż wejdą znowu w żywych, młodych, silnych, kochających ziemię i ludzi!- Amen! - dokończył Anzelm, po czym oba staliPrzez chwilę wzruszeni, milczący i wzajemnie w siebie wpatrzeni.- Może być - zaczął Witold - że kiedykolwiek, gdy po skończeniu nauk do Korczyna wrócę, w wielu względach o pomoc pana prosić będę.- Mnie? - zadziwił się Anzelm i cofnął się znowu trochę.- Ej, nie! - ze spokojnym już zamyśleniem mówił dalej - ze mnie już żadnej pomocy nikomu nie będzie.Lata sił ujmują i ubiegłej wody nie wrócisz.Ale to jest prawda, że kiedy pan w Korczynie osiędziesz, trudno będzie, trudno.uskuteczniać dobre zamiary.Mnie, w moim zaciszku siedzącemu, zdaje się podczas, że jakieś wielkie lody świat ten pokryły i zrobiło się na nim nadmiar już zimno.Z nieba na nas leje się po chmurność, a my w tej pochmurności tak jak prawie groch rozsypany, którego każde ziarnko toczy się po osobno i po osobno gnije.plonu nie wydając.Kiedyś to były między ludźmi insze myślenia i insze zamiary, ale wszystkie czasy mają swój czas i każda rzecz przed oczami człowieka jak woda ubiega, jak liść zwiędnięty żółknie.- Dziwnie pan smutny jesteś i zdawać się może, że już o wszystkim dobrym zwątpiłeś - z palącą ciekawością w twarz mówiącego wpatrując się przerwał Witold.Zamyślony uśmiech przewinął się po ustach Anzelma.- Zasmęciłem się ja raz w życiu swoim tak, że i na zawsze smętny już ostałem, to jest prawda.Ale co do zwątpiałości, to bynajmniej! Widziałem ja, owszem, stare drzewa, co próchniały i waliły się po lasach, swoje przeżywszy, ale naokoło nich wychodziły z ziemi latoroście zielone i swoją koleją w silne drzewa wyrastały.Ot, i pan teraz taką prawie jest latorością, co nowy las przepowiada, a jeżeli panu w jakiej trudności czy w jakich zamiarach pomocy będzie trzeba, to nie ode mnie pan ją weźmiesz, ale od mego Janka, który zarówno jest jak latorość, co na mogile silnego dębu wyrosła.Tymczasami.Nagle ożywił się i prędzej nieco mówić zaczął:- Tymczasami ja cościś już i słyszałem o różnych pańskich rozmowach z ludźmi i radach, które pan dajesz.Ot, wczoraj Walenty przyszedł do nas i mówił, że pan z usilnością ludzi namawiał, żeby złożyli się wszyscy i ze cztery studnie w okolicy wykopali, toby nam woda tak prawie krwawa nie była.I Michał rozpowiadał, że pan zbudowanie spólnego młyna doradzasz, aby już na żarnach mleć potrzeby nie było, i różne tam insze myśli ludziom do głów podajesz.Owszem.Mnie tylko.dziw brał, skąd to wszystko wzięło się u syna pana Benedykta Korczyńskiego, który dla nas wszystkich prawie taki jest obojętny, jakby on tylko był człowiekiem z duszą przez Pana Boga jemu daną, a my kamieniami, które nogami potrącać i odpychać trzeba.- Niech pan tego nie mówi, o! niech pan tego nigdy przede mną nie mówi! - porywczo zawołał Witold i płomienne rumieńce uderzyły mu do czoła.- Sam to już czuję, że zbyt śmiele przed synem na ojca powiedziałem, i o wybaczenie proszę - ze słabym też rumieńcem na chudych policzkach i znowu trwożnym ruchem owijając się kapotą przemówił Anzelm.- Nic to, nic! Pan nie byłeś zbyt śmiałym, tylko, widzi pan, ja ojca mego.dla mnie ojciec.no, ale nie mówmy już o tym! lepiej ja panu opowiem niektóre z moich myśli, czego bym dla was pragnął i o czym myślę, że być powinno.Przechadzali się teraz zwolna pomiędzy drzewami w jaskrawych blaskach zachodu, którego ukośne strzały ślizgały się po ich głowach i twarzach.Witold mówił jak· zwykle prędko i popędliwie, z gestykulacją żywą, z ruchliwą grą rysów o czymś towarzyszowi swemu opowiadając, coś mu tłumacząc.Anzelm z przygarbionymi plecami i twarzą prawie nieruchomą słuchał go z uwagą i ciekawością rzadko kilka słów zapytania lub odpowiedzi w rozmowę wtrącając.Parę razy jak w tęczę wpatrzony w twarz młodzieńca cicho do samego siebie przemówił:- Jaki do stryja podobny! Chryste! jakiż podobny!I w miarę przedłużania się rozmowy ściągła, chuda, z lekka zaróżowiona twarz jego pod wielką, baranią czapką okrywała się wyrazem dziwnie z sobą zmieszanych uczuć: marzycielskiej radości i niezgłębionej tęsknoty.Wejrzenie jego coraz częściej biegło daleko, ku zaniemeńskiemu borowi, a długie, blade ręce, do połowy w rękawy kapoty wsunięte, splatały się palcami silnie - trudno było odgadnąć, czy w radości niespodziewanej, czy w żałości wspomnień [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki