rozdzial 08 (154)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Przynajmniej nie wylądowałem w dole pełnym zaostrzonych kołków ani węży.Ani w legowisku wygłodniałej bestii.Nie.To była podłoga wykładana zielonymi kafelkami.Padając podparłem się rękami.A po migotliwym blasku wokół poznałem, że płonie tu mnóstwo świec. Zanim jeszcze podniosłem głowę, byłem pewien, że są zielone. I nie pomyliłem się.W tej ani w innych sprawach. Układ wnętrza przypominał kaplicę mojego ojca, z niszą w sklepieniu mieszczącą silniejsze od świec źródło światła.Tyle że nad ołtarzem nie było obrazu.Był za to witraż, a w nim masa zieleni i trochę czerwieni. Witraż przedstawiał Branda. Wstałem i podszedłem do ołtarza.Na nim, wysunięty na kilkanaście centymetrów z pochwy, leżał Werewindle. Chwyciłem go i podniosłem.Moją pierwszą myślą było, żeby zabrać stąd miecz i oddać go Luke'owi.Potem zawahałem się.Gdybym to zrobił, musiałbym jakoś go ukryć, a przecież tutaj był już dobrze schowany.Kiedy jednak nad tym myślałem, palce spoczywały na rękojeści.Promieniowała podobnym wrażeniem mocy jak ta w Grayswandirze, tyle że jakby jaśniejszym, bez tego odcienia tragedii i melancholii.To zabawne.Werewindle sprawiał wrażenie broni idealnej dla bohatera. Rozejrzałem się.Na pulpicie po lewej stronie leżała książka, na podłodze wyrysowano pentagram w różnych odcieniach zieleni, a w powietrzu zawisł aromat płonącego drewna.Ciekawe, co bym znalazł, gdybym wybił dziurę w ścianie.Czy ta kaplica znajdowała się na szczycie góry, pod powierzchnią jeziora, pod ziemią.a może szybowała po niebie? Co sobą przedstawiała? Wyglądała na miejsce religijnego kultu.Benedykt, Corwin i Brand.o nich wiedziałem.Czy byli podziwiani, szanowani.wielbieni przez część moich rodaków i krewnych? A może te ukryte kaplice miały jakieś groźniejsze przeznaczenie? Wypuściłem rękojeść Werewindle'a i przeszedłem do pentagramu. Logrusowy wzrok nie ujawnił nic groźnego, lecz staranna analiza spikardem wykryła pozostałości dawno usuniętej magicznej operacji.Ślady były zbyt słabe, żeby powiedzieć cokolwiek o jej charakterze.Co prawda istniała szansa, że dokładne badanie ukaże wyraźniejszy obraz, zdawałem sobie jednak sprawę, że nie mam czasu na takie działania. Niechętnie powróciłem w okolice przejścia.Czy mogli tu wykorzystywać takie kaplice, by wpłynąć na przedstawione w nich osoby? Pokręciłem głową.Tę sprawę musiałem odłożyć na później.Odszukałem przejście i poddałem mu się. Przy powrocie znowu się potknąłem. Jedną ręką przytrzymałem się desek, drugą chwyciłem ubrania, odzyskałem równowagę, wyprostowałem się, wyszedłem.Przesunąłem wieszaki na miejsce i zamknąłem drzwi. Rozebrałem się szybko, równocześnie zmieniając postać.Potem jeszcze raz włożyłem żałobny strój.Wyczułem jakąś aktywność w okolicach spikarda: zauważyłem, że pobiera energię z jednego z licznych źródeł, jakie ma do dyspozycji, w celu zmiany kształtu i przystosowania się do nowych rozmiarów palca.Z pewnością czynił to już kilkukrotnie, ale pierwszy raz zwróciłem na ten proces uwagę.To ciekawe, gdyż dowodziło, że spikard jest urządzeniem zdolnym do samodzielnych działań. Właściwie nie wiedziałem, czym jest ani skąd może pochodzić.Zatrzymałem go, ponieważ stanowił bardzo wydajne źródło mocy, zastępujące Znak Logrusu, którego teraz się bałem.Gdy jednak patrzyłem, jak przekształca się i dopasowuje do moich nowych wymiarów, zacząłem się zastanawiać.A jeśli to pułapka i w najmniej odpowiedniej chwili spikard zwróci się przeciw mnie? Obróciłem go na palcu.Potem sięgnąłem ku niemu umysłem, choć wiedziałem, że to daremna próba.Straciłbym całe wieki, by każdą z linii prześledzić aż do jej źródła.To jak wycieczka po szwajcarskim zegarku.Ręcznie wykonanym.Wrażenie robiło zarówno piękno konstrukcji, jak i niewiarygodny ogrom pracy włożonej w jej kreację.Oczywiście, mógł zawierać ukryte magiczne sekwencje, wyzwalane jedynie w odpowiednich okolicznościach.A jednak. Do tej pory zachowywał się bez zarzutu.A jedyną alternatywą był Logrus.Pomyślałem, że to interesujący przykład, że czasem lepszy jest nieznany diabeł. Burcząc pod nosem, poprawiłem kostium, skoncentrowałem umysł na Świątyni Węża i nakazałem spikardowi, żeby przeniósł mnie w pobliże wejścia.Wykonał rozkaz płynnie i szybko, jakbym nigdy w niego nie wątpił, jakbym nie odkrył w nim kolejnego źródła paranoi. Przez chwilę stałem przed bramą z zamrożonego ognia, u ogromnej Katedry Węża po zewnętrznej stronie Placu na Krańcu Świata, ustawionej dokładnie na Krawędzi, otwartej na Otchłań.W piękny dzień można tam zobaczyć stwarzanie wszechświata, czy może jego koniec.Patrzyłem, jak gwiazdy mrowią się w przestrzeni na przemian zwijanej i rozwijanej niczym płatki kwiatu.I jakby moje życie miało ulec zmianie, wróciłem myślami do Kalifornii i do szkoły, do rejsów Gwiezdną Strzałą z Lukiem, Gail i Julią, o rozmowie z ojcem tuż przed końcem wojny, o wycieczce z Vintą Bayle po winnicach na wschód od Amberu, o rześkim i drugim popołudniu, kiedy pokazywałem Coral miasto, i o niezwykłych spotkaniach tamtego dnia.Odwróciłem się, uniosłem pokrytą łuskami dłoń i spojrzałem przez nią na iglicę Thelbane.„Nie gasną walki od wschodu i zachodu wzdłuż piersi mojej obwodu", pomyślałem.Jak długo, jak długo.? Ironia jak zwykle prowadziła trzy do jednego, kiedy do głosu dochodziły sentymenty. Odwróciłem się znowu i ruszyłem, by po raz ostatni spojrzeć na króla Chaosu.Strona główna Indeks [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki