[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ogromny dywan przypominał Ardebil.Ruszyłem w stronę drzwi i latarnia zamigotała raz jeszcze.Sięgnąłem po nią i wtedy właśnie zgasła. Burknąłem jakieś przekleństwo i opuściłem rękę. Potem rozejrzałem się wolno, poszukując możliwych żródeł światła.Coś przypominającego gałąź koralowca lśniło niewyraźnie na półce po drugiej stronie, a pod zamkniętymi drzwiami widoczna była blada smuga światła.Zostawiłem latarnię i przeszedłem przez pokój. Otworzyłem drzwi tak cicho, jak tylko potrafiłem.Znalazłem się w pustym, pozbawionym okien pokoiku, oświetlonym słabo przez głownie żarzące się w niewielkiej wnęce kominka, ściany były z kamienia, sklepione łukowo nad głową.Kominek urządzono pewnie w naturalnym zagłębieniu skały.Wielkie, okute drzwi zamykały przejście z drugiej strony.Solidny klucz tkwił w zamku, częściowo przekręcony. Wszedłem, wziąłem ze stołu świecę i podszedłem do kominka, by ją zapalić.Gdy klęczałem, szukając płomienia wśród żarzących się głowni, usłyszałem delikatne stąpnięcie od strony drzwi. Obejrzałem się i zobaczyłem go, tuż za progiem.Mniej więcej metr pięćdziesiąt wzrostu.Garbaty.Włosy i broda jeszcze dłuższe, niż zapamiętałem.Dworkin miał na sobie nocną koszulę, która sięgała mu do kostek.Trzymał w dłoni lampkę oliwną, a ciemne oczy spoglądały przenikliwie zza kopcącego płomyka. - Oberonie - powitał mnie.- Czy już pora? - Pora na co? - spytałem ostrożnie. Zachichotał. - Na cóżby? Pora, by zniszczyć świat, oczywiście!Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]