[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wstałem, sięgając po dłuższą klingę.Spojrzałem Jurtowi w oczy.Prostował się właśnie, trzymając Maskę na rękach. - Później - rzucił i zniknął, zabierając ze sobą ciało.Na podłodze, tuż obok podłużnej plamy krwi, leżała niebieska maska. Jasra i Sharu wciąż walczyli na klęczkach, zdyszani i zlani potem.Ich siły życiowe skręcały się wokół siebie niczym zakochane węże. Nagle, jak ryba wypływająca na powierzchnię, Jurt pojawił się w wieży mocy poza Fontanną.Mandor cisnął dwie swoje kule, które zdawały się rosnąć, pędząc w dół, by uderzyć w Fontannę i zmienić ją w stos gruzu.I wtedy zobaczyłem coś, czego - jak sądziłem - nigdy już nie miałem oglądać. Echa padającej Fontanny sięgały coraz dalej, zgrzyty i jęki murów ustąpiły trzeszczeniu i kołysaniu, a wokół padał kurz, kamienie i belki, lecz ja parłem naprzód.Osłaniając płaszczem twarz, z wyciągniętym mieczem, wymijałem gruzy i obchodziłem nowe gejzery i jaśniejące strumienie mocy. Jurt przeklinał mnie ciągle, gdy się zbliżałem. - Zadowolony jesteś, bracie? - zapytał w końcu.- Zadowolony? Niech śmierć dopiero zaprowadzi pokój między nami. Zignorowałem to zrozumiałe uczucie, gdyż musiałem lepiej się przyjrzeć temu, co chyba dostrzegłem kilka sekund wcześniej.Przeskoczyłem nad odłamkiem ściany i wśród płomieni spojrzałem na twarz martwego czarownika, na głowę wspartą o ramię Jurta. - Julio - krzyknąłem. Zniknęli jednak, nim do nich podbiegłem.I wiedziałem, że pora już, bym zrobił to samo.Odwróciłem się i pomknąłem przez ogień.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]