Rozdział 13. Pojawia się bohater

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zosta�abym z tob� nawet teraz, od razu, ale nie chc�tego za�atwia� w taki sposób.Nie chc�, �eby do ko�ca �yciapami�ta�, �e uciek�am od niego w �rodku nocy.187Nigdy nie zrobi� mi najmniejszej krzywdy.Wezwano go nagle, wfabryce, w której pracuje, wybuch� po�ar.Ale nied�ugo wróci.Wyt�umacz� mu wszystko jutro rano, powiem, �e kocham innego,i wróc� do ciebie ju� na zawsze.Ale odpowiedz mi, mo�e ty tegowcale nie chcesz?- Moja biedna, moja biedna - powiedzia�em do niej.-Jednak niedopuszcz� do tego.Ze mn� b�dzie �le i nie chc�, �eby� gin�awraz ze mn�.- Tylko o to ci chodzi? - zapyta�a i zajrza�a mi z bliska w oczy.- Tylko o to.O�ywi�a si� ogromnie, przytuli�a do mnie, obj�a mnie za szyj� ipowiedzia�a:- Zamierzam zgin�� wraz z tob�.Rano tutaj przyjd�.I otoostatni� rzecz�, któr� pami�tam z mego �ycia, jest smuga �wiat�apadaj�cego z przedpokoju, a w tej smudze jej potargane w�osy, jejberet i jej oczy pe�ne zdecydowania.Pami�tam dot�d czarn�sylwetk� w progu drzwi prowadz�cych na podwórze i ten bia�yrulon.- Odprowadzi�bym ci�, ale nie mam ju� si�y, by wraca�samotnie, boj� si�.- Nie bój si�.Wytrwaj jeszcze te kilka godzin.Jutro ranoprzyjd�.- To by�y ostatnie jej s�owa, jakie us�ysza�em w �yciu.- Ɯ��! -chory nagle sam sobie przerwa� i uniós� palec do góry.- Taka dzi�niespokojna, ksi�ycowa noc.Znikn�� na balkonie.Iwan us�ysza�, �e korytarzem przeje�d�awózek, kto� chlipn�� czy te� j�kn�� cichutko.Kiedy wszystko to ucich�o, go�� wróci� i oznajmi�, �e dostodwudziestki przyby� nowy mieszkaniec.Przywieziono kogo�,kto nieustannie b�aga, by mu oddano jego g�ow�.Obaj rozmówcyprzez chwil� milczeli zal�knieni, ale potem odzyskali spokój ipowrócili do przerwanej opowie�ci.Go�� ju� otworzy� usta, alenoc rzeczywi�cie by�a niespokojna.Na korytarzu stale s�ycha�by�o jakie� g�osy, wi�c go�� zacz�� mówi� Iwanowi do ucha takcichutko, �e to, co188opowiedzia�, znane jest tylko poecie, wyj�wszy pierwsze zdanie:- W kwadrans po jej wyj�ciu zapukali do mojego okna.To, oczym chory szepta� Iwanowi na ucho, bardzo go najwidoczniejwzburzy�o.Twarz mu drga�a.W oczach trzepota� strach i gniew.Opowiadaj�cy wskazywa� d�oni� k�dy� w stron� ksi�yca, którydawno ju� znikn�� znad balkonu.Dopiero gdy ucich�y wszelkiedobiegaj�ce z zewn�trz odg�osy, go�� odsun�� si� od Iwana izacz�� mówi� nieco g�o�niej:- Tak wi�c pó�nym wieczorem w po�owie stycznia, w tymsamym paletku, ale z poobrywanymi guzikami, dr�a�em z zimnana moim podwórku.Za plecami mia�em zaspy, w których znikn�ykrzaki bzu, a przed sob�, w dole, moje okienka, w których spozazas�on s�abo przebija�o �wiat�o.Przypad�em do pierwszegookienka, nas�uchiwa�em - w moim pokoju gra� patefon.To wszyst-ko, co zdo�a�em us�ysze�, zobaczy� nie mog�em nic.Posta�em takprzez chwil�, a potem zawróci�em do furtki i w zau�ek.W zau�kuhula�a zamie�.Przestraszy�em si� psa, który wpad� mi pod nogi, iuciek�em przed nim na drug� stron� ulicy.Zimno i strach, któryteraz ju� mi zawsze towarzyszy�, sprawi�y, �e popad�em wot�pienie.Nie mia�em dok�d pój��, najpro�ciej, oczywista, by�obyrzuci� si� pod tramwaj na tej ulicy, któr� przecina� mój zau�ek.Widzia�em w dali te oblodzone pude�ka pe�ne �wiat�a, s�ysza�emich obmierz�y zgrzyt na mrozie.Ale, drogi mój s�siedzie, ca�arzecz polega�a na tym, �e strach ow�adn�� ka�d� komórk� megocia�a.Ba�em si� tramwaju zupe�nie tak samo, jak przedtem tegopsa.Tak, zapewniam pana, �e nie ma w tym pawilonie ci�szegoprzypadku ni� mój!- Ale� móg� pan przecie� zawiadomi� j� - powiedzia� Iwan,pe�en wspó�czucia dla nieszcz�snego chorego.-Poza tym onaprzecie� mia�a pa�skie pieni�dze.Przecie� z pewno�ci� jeprzechowa�a?189- Z pewno�ci� je przechowa�a, w to nie w�tpi�.Ale pan mnienajwyra�niej nie rozumie.Lub te�, mówi�c �ci�lej, nie mam ju�dawnego daru opowiadania.Zreszt� nie bardzo mi go �al, bo nigdymi ju� nie b�dzie potrzebny.Le�a�by przed ni� - go�� popatrzy� zprzej�ciem w ciemno�� - list z domu ob��kanych.A czy� na takiadres mo�na pisywa� listy?.Chory umys�owo!.Pan �artuje, mójprzyjacielu! Mia�bym j� unieszcz�liwi�? Nie, do tego nie jestemzdolny.Iwan nie znalaz� na to odpowiedzi, ale milcz�co wspó�czu�swojemu go�ciowi i cierpia� wraz z nim.A on, um�czony tymiwspomnieniami, kiwa� odzian� w czarn� czapeczk� g�ow� i mówi�tak:- Biedna kobieta.A zreszt� mam nadziej�, �e zapomnia�a omnie.- Mo�e pan przecie� wyzdrowie�.- nie�mia�o powiedzia� Iwan.- Mój przypadek jest nieuleczalny - spokojnie odpowiedzia� mugo��.- Kiedy Strawi�ski obiecuje mi, �e przywróci mnie �yciu, niewierz� mu.To cz�owiek ludzki i po prostu chce mnie pocieszy�.Nie przecz� zreszt�, �e czuj� si� teraz znacznie lepiej.Tak, a wi�cna czym to stan�li�my? Mróz, te p�dz�ce tramwaje.Wiedzia�em,�e w�a�nie otwarto t� klinik�, i poszed�em do niej pieszo przez ca�emiasto.To by�o szale�stwo! W polu z pewno�ci� bym zamarz�, aleocali� mnie przypadek.Zepsu�a si� ci�arówka, podszed�em dokierowcy, to by�o ze cztery kilometry za miastem, i kierowca, kumemu najwy�szemu zdumieniu, u�ali� si� nade mn�.Wóz jecha� wtym kierunku.Kierowca zabra� mnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki