[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. - Merlinie - wyszeptała chrapliwie.- Przepraszam. - Pomogłaś mi, a ja nie zdołałem ci pomóc - odpowiedziałem.- To ja przepraszam. - Przepraszam.że nie wytrwałam.dłużej.- mówiła dalej.- Nie radzę sobie.z końmi.Oni.ścigają cię. - Kto? - spytałem. - Przynajmniej.odwołał.psy.Ale ten.pozar.jest kogoś.innego.Nie wiem.czyj. - Nie rozumiem, o czym mówisz. Zwilżyłem jej policzki wodą.Pod sadzą i przypalonymi włosami trudno było ocenić wygląd. - Ktoś.za.tobą.- szepnęła.Głos był coraz słabszy.- Ktoś.z przodu.także.Nie.wiedziałam.o tym.drugim.Przepraszam. - Kto? - zapytałem po raz drugi.- I kim ty jesteś? Skąd mnie znasz? Dlaczego. Uśmiechnęła się słabo. -.spać z tobą.Teraz nie mogę.Odchodzę.Zamknęła oczy. - Nie! - krzyknąłem. Ze skurczoną twarzą po raz ostatni nabrała tchu.I wypuściła go, by szepnąć jeszcze: - Pozwól mi.tutaj.zatonąć.Żegnaj. Obłok dymu przesłonił jej twarz.Wstrzymałem oddech i zamknąłem oczy, gdyż nadpływało go więcej. Kiedy powietrze się oczyściło, zbadałem ją.Ustał oddech, zanikł puls, zamarło serce.Wokół nie było nawet skrawka ziemi, która by nie płonęła lub nie była mokradlem, gdzie mógłbym chociaż spróbować reanimacji.Umarła.Wiedziała, że umiera. Starannie owinąłem ją płaszczem, zmieniając go w całun.Na końcu zakryłem twarz.Sczepiłem wszystko klamrą, którą zwykle spinałem okrycie pod szyją.Potem zacząłem brnąć na głębszą wodę."Pozwól mi tutaj zatonąć".Umarli czasem toną szybko, a czasem unoszą się na powierzchni. - Żegnaj, pani - powiedziałem.- Szkoda, że nie poznałem twego imienia.Dziękuję ci raz jeszcze.Puściłem ją.Zamknęły się wody i zniknęła.Po pewnym czasie odwróciłem wzrok, a potem odszedłem.Zbyt wiele pytań i żadnych odpowiedzi. Gdzieś w oddali rżał oszalały koń.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]