Zelazny Roger Amber 02 Karabiny Avalonu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Grayswandir sta� si� p�omieniem w mej d�oni, b�yskawic�, �mierciono�n� jak krzes�o elektryczne.Zabija�em ich tak szybko, jak si� pojawiali, a oni p�on�li konaj�c.Po prawej stronie Lance kre�li� podobn� �cie�k� chaosu i mrucza� co� pod nosem.Pewnie modlitw� za zmar�ych.Po lewej kosi� Ganelon, a fala ognia bieg�a za ogonem jego konia.Cytadela ros�a w rozb�yskach piorunów.Mniej wi�cej setka naszych pogna�a naprzód, a okropie�stwa odpad�y na boki.Gdy dotarli�my do bramy, czeka�a na nas piechota ludzi i bestii.Zaatakowali�my.Przewy�szali nas liczb�, tote� nie mieli�my wyboru.Mo�e za bardzo wyprzedzali�my w�asn� piechot�.Chyba jednak nie - wed�ug mojego rozeznania jedynie czas si� teraz liczy�.- Musz� przej��! - krzykn��em.- On jest w �rodku!- Jest mój! - sprzeciwi� si� Lance.- Obaj znajdziecie robot�! - orzek� Ganelon k�ad�c wokó� siebie wa� trupów.- Skaczcie, kiedy tylko b�dzie mo�na! Jestem z wami!Zabijali�my, zabijali�my, zabijali�my, a potem karta odwróci�a si� na ich korzy��, �cisn�li nas - wszystkie te paskudne, mniej lub bardziej cz�ekopodobne stwory wymieszane z �o�nierzami lud�mi.Zbici w ciasny kr�g odpierali�my ataki ze wszystkich stron, gdy nadci�gn�a nasza wym�czona piechota i zacz�a rze�.Raz jeszcze ruszyli�my na Bram� i tym razem przebili�my si�.Wszyscy - czterdziestu czy pi��dziesi�ciu.Przedarli�my si�, a na dziedzi�cu stali �o�nierze, których trzeba by�o wybi�.By�o nas mniej wi�cej dziesi�ciu, którzy�my dotarli do stóp czarnej wie�y, gdzie czeka�a ostatnia grupa stra�y.- Id�! - rykn�� Ganelon, gdy zeskakiwali�my z koni i brn�li�my w ich stron�.- Id�! - krzykn�� Lance.S�dz�, �e obu im chodzi�o o mnie.A mo�e o siebie nawzajem? Uzna�em, �e wo�ali do mnie.Wyrwa�em si� z zamieszania i pogna�em po schodach w gór�.Wiedzia�em, �e znajd� go tam w najwy�szej wie�y, i �e b�d� musia� spotka� si� z nim i go pokona�.Nie by�em pewny, czy dam rad�, ale musia�em spróbowa�, gdy� tylko ja zdawa�em sobie spraw�, sk�d naprawd� przyby�.i to w�a�nie ja go sprowadzi�em.Dopad�em ci�kich drewnianych drzwi u szczytu schodów.Pchn��em je, te by�y zamkni�te.Wtedy kopn��em w nie tak mocno, jak tylko potrafi�em.Run�y z trzaskiem.Zobaczy�em go przy oknie: ludzkie z pozoru cia�o, okryte lekk� zbroj� i kozi� g�ow� na pot�nych barach.Przekroczy�em próg i zatrzyma�em si�.Gdy pad�y drzwi, obejrza� si�, a teraz przez sta� w przy�bicy stara� si� znale�� moje spojrzenie.- Zbyt daleko doszed�e�, �miertelniku - o�wiadczy�.- Ale czy naprawd� jeste� �miertelnikiem�- Zapytaj Strygalldwira - odpar�em.- To ty go zabi�e� - stwierdzi�.- Czy pozna� twoje imi�?- Mo�e.Us�ysza�em kroki na schodach.Odst�pi�em od drzwi.Ganelon wbieg� do komnaty.Krzykn��em: �Stój!�, a on pos�ucha�.Obejrza� si� na mnie.- To ten stwór - powiedzia�.- Co to jest?- To mój grzech przeciw temu, co kocha�em - odrzek�em.- Nie zbli�aj si�.Jest mój.- Prosz� ci� uprzejmie.Stan��, nieruchomy jak pie�.- Czy to prawda? - zapyta� stwór.- Sprawd� - odpar�em i skoczy�em do przodu.Nie próbowa� zas�ony.Zamiast tego zrobi� co�, co ka�dy zwyk�y szermierz uzna�by za g�upot�: cisn�� we mnie swój miecz ostrzem naprzód, niby b�yskawic�, �wisn�o rozcinane powietrze, a �ywio�y na zewn�trz odpowiedzia�y og�uszaj�cym echem.Odbi�em ostrze Grayswandirem tak, jakby to by�o normalne pchni�cie.Miecz wbi� si� w pod�og� i buchn�� p�omieniem.Z zewn�trz odpowiedzia�a b�yskawica.Przez moment �wiat�o o�lepia�o jak b�ysk magnezji, i w tej w�a�nie chwili stwór dopad� mnie.Przycisn�� mi r�ce do boków, a rogami uderzy� w przy�bic�, raz, drugi.A potem - wk�adaj�c w to ca�� sw� si�� - zacz��em uwalnia� r�ce i jednym szarpni�ciem wyrwa�em si� z u�cisku.W tej w�a�nie chwili nasze oczy spotka�y si�.Obaj zadali�my ciosy i obaj cofn�li�my si� chwiejnie.- Lordzie Amberu - powiedzia�.- Dlaczego ze mn� walczysz? Ty da�e� nam to przej�cie, t� drog�.- �a�uj� mego nierozwa�nego czynu i próbuj� go odwróci�.- Za pó�no.i w dziwnym miejscu zacz��e�.Uderzy� znowu, tak szybko, �e przedosta� si� przez moj� gard�.Cios rzuci� mnie na �cian� - jego pr�dko�� by�a �miertelnie gro�na.Podniós� r�k� i uczyni� znak, a na mnie sp�yn�a wizja Dworców Chaosu - wizja, od której zje�y�y mi si� w�osy na g�owie, a zimny wiatr dmuchn�� mi w dusz�, bym wiedzia�, co uczyni�em.- Widzisz? - mówi�.- To ty otworzy�e� nam Bram�.Pomó� nam teraz, a przywrócimy ci to, co do ciebie nale�y.Ogarn�a mnie rozterka.Mo�liwe, �e potrafi�by dokona� tego, co mi zaproponowa�, gdybym mu teraz pomóg�.Pozosta�by jednak wiecznym zagro�eniem.Krótkotrwali sprzymierze�cy, skoczyliby�my sobie do gard�a, gdyby tylko ka�dy z nas otrzyma� to, czego pragn��.I moce ciemno�ci by�yby wtedy o wiele silniejsze.Je�libym jednak mia� wtedy miasto.- Umowa stoi? - us�ysza�em ostry, bekliwy g�os.Pomy�la�em o Cieniach i o miejscach poza Cieniem.Powoli podnios�em r�k� i odpi��em he�m.A potem cisn��em go, dok�adnie w chwili, kiedy stwór zdawa� si� rozlu�nia�.S�dz�, �e Ganelon musia� wtedy biec ku nam.Skoczy�em do przodu i przycisn��em rogatego do �ciany.- Nie! - krzykn��em.Ludzkie r�ce stwora trafi�y do mego gard�a mniej wi�cej w tym samym momencie, kiedy zacisn��em palce na jego krtani, �cisn��em z ca�ej si�y i przekr�ci�em.Chyba zrobi� to samo.Us�ysza�em, �e co� p�ka z trzaskiem, niby suchy patyk.Nie wiedzia�em, czyj to kark si� z�ama�.Mój bola� na pewno.Otworzy�em oczy i zobaczy�em niebo.Le�a�em na wznak, na kocu, na ziemi.- Obawiam si�, �e wy�yje - powiedzia� Ganelon.Wolno odwróci�em g�ow� w kierunku, sk�d dochodzi� g�os.Ganelon siedzia� na skraju koca z mieczem na kolanach.By�a przy nim Lorraine.- Jak leci? - spyta�em.- Zwyci�yli�my - poinformowa�.- Dotrzyma�e� s�owa.Kiedy zabi�e� tego stwora, wszystko si� sko�czy�o.Ludzie padli bez zmys�ów, a bestie sp�on�y.- Dobrze.- Siedzia�em tu i zastanawia�em si�, czemu przesta�em ci� nienawidzi�.- Doszed�e� do jakich� wniosków?- Nie, w�a�nie nie.Mo�e dlatego, �e jeste�my do siebie podobni.Nie wiem.U�miechn��em si� do Lorraine.- Ciesz� si�, �e w sprawach przepowiedni nie jeste� zbyt dobra.Bitwa sko�czona, a ty wci�� yjesz.- �mier� ju� si� zacz�a - odpar�a bez u�miechu.- Co masz na my�li?- Wci�� yje pami�� o tym, jak lord Corwin skaza� na �mier� mojego dziada, jak kaza� wlec go ko�mi i publicznie po�wiartowa� za to, �e dowodzi� jednym z wcze�niejszych powsta� przeciw niemu.- To nie by�em ja - powiedzia�em.- To by� jeden z moich cieni.Ona jednak pokr�ci�a g�ow�.- Jeste� kim jeste�, Corwinie z Amberu - o�wiadczy�a, po czym wsta�a i odesz�a.- Co to by�o? - zapyta� Ganelon, ignoruj�c nasz� rozmow�.- Czym by� ten stwór w wie�y?- By� mój - odpar�em.- By� jedn� z rzeczy, które uwolni�em rzucaj�c kl�tw� na Amber.Otworzy�em wtedy drog� do rzeczywistego �wiata wszystkiemu, co le�y poza Cieniem.I to wszystko pod��a po linii najmniejszego oporu, przez Cienie, do Amberu.Tutaj t� drog� by� Kr�g.Gdzie indziej mo�e to by� co� innego.Zamkn��em przej�cie t�dy.Mo�ecie teraz odpocz��.- Czy po to przyby�e�?- Nie - wyja�ni�em.- Niezupe�nie.Przechodzi�em t�dy w drodze do Avalonu i znalaz�em Lance�a.Nie mog�em go tam zostawi�, a kiedy donios�em go do was, zosta�em wpl�tany w to moje dzie�o [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki