przedwiosnie3 nawlosc zeromski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Naskrzyd�a swoje bra� jego uczucia zranione i niós� je dok�d�, jak nosinasiona rodzajne, ko�ysa� go do snu jak ostatni przyjaciel.Lecz sen niesp�ywa� na powieki od jego pie�ni monotonnej.Zimno obejmowa�o u�ciskiemr�ce i nogi, wdziera�o si� pod ubranie i dreszczem bieg�o po krzy�u.Cezaryzerwa� si� z miejsca i pogna� w pola.Oczy, przyzwyczaiwszy si� dociemno�ci, spostrzega�y zagony, bruzdy, przyd�te byliny na miedzach i drzewaw dali.W pewnej chwili od strony Le�ca da� si� s�ysze� turkot.Wida� by�o �wiat�o latarni poruszaj�ce si� równomiernie: to Barwickiodjecha� z Le�ca.Ha! Có�? Mo�na by teraz pój�� do Laury.Ju� go tamprzecie nie ma.Jeden odszed�, przyb�dzie drugi.To bywa! Za�mia� si�g�upio, jak wilko�ak w pustym polu, i pobieg� dalej.W oknie Laury, wwielkiej szybie pó�kolistej u góry, �wiat�o rozszerzy�o si�, podnios�osi�, potem z wolna przygas�o.Nie! Ju� nie pójdzie do niej �ebra� omi�o�� po tamtym! Nic nie znacz� przysi�gi i zakl�cia, �e tylko jedenposiada jej serce.Oszukuje obydwu.To jest jedyn� pewno�ci�.W drodze swej trafi� na znany prze�az do ogrodu.Wszed� dolenieckiego sadu i w zupe�nym prawie upadku �wiadomo�ci, gdzie jest i co si�z nim dzieje, znalaz� si� przy drzwiach, przez które zawsze wkracza� do tegodomu.Nacisn�� klamk�.Drzwi by�y zamkni�te.Okr��y�naro�nik, stan�� pod oknem, w którym ju� �wiat�o zgas�o, i ca��pot�g� duszy b�aga�:- Laura! Laura!Ale ca�y dom wzgardliwie milcza�.Okno by�o zamkni�te.Ica�a ziemia milcza�a.Pokiwa� g�ow�.Odszed�.Wydosta� si� znowu na polai szed� d�ugo, bez celu, nios�c w sobie nag� i cuchn�c� m�czarni�odtr�cenia.Znalaz� si� w lesie.Szum sosen w tym lesie sprawi� mu ulg�,jakby muzyka g��boka i wyrafinowana.Usiad� tam, mi�dzy sosnami, na jakim�pniaku, który ze �niegu wystawa�.Uj�� g�ow� w d�onie i patrzy� wdzieje uczu� swojego �ycia.Min�y d�ugie godziny, zanim si� ockn��.Dnia�o.Bia�awa sino�� nape�nia�a las.Wiatr znowu nacich� iniezg��bione milczenie le�a�o nad tymi miejscami.Cezary wyszed� z lasu i rozgl�da� si� po okolicy.Zdawa�o mu si�, �e j� pierwszy raz widzi.W ka�dym razie w tym lesie nieby� jeszcze nigdy, cho� zbiega� ju� ca�� t� stron� na koniu i piechot�.Rozpozna�, �e zabrn�� poza wie� ch�opsk� Naw�o�, od jej stronypo�udniowej, mi�dzy ko�cio�em i dworem.W pobli�u majaczy�y jakie�zaro�la i drzewa.Poszed� ku nim, licz�c, i� tam droga by� musi.Wkrótce,skacz�c po zmarzni�tych zagonach, przyszed� do owych zaro�li.By� tocmentarz naw�ocki, le��cy mi�dzy dworem a wsi�.Cmentarz by� �le ogrodzony, a raczej zupe�nie rozgrodzony.Sta�y jeszcze s�upy, niegdy� obrobione do kantu, a dzi� sypi�ce si� w próchno.Le�a�y na ziemi �erdzie przegni�e i �niegiem przyd�te.Cezary chcia�przeci�� cmentarz id�c na wskró�, tym bardziej �e wida� by�o pod�niegiem �lad �cie�ki czy alejki.Przypomnia� sobie, �e przecie by� tutajniedawno na pogrzebie Karoliny Szar�atowiczówny.Stan��.Rozgl�da� si�.Cmentarz wiejski! Niskie, niziutkie - nie groby, lecz grobki.Ma�e jakie� wzgóreczki,czasem uklepane �opat� i otoczone niegdy�, pod wiosn�, muraw�.Czasem do�yzapadni�te, zakl�kni�te w ziemi�.Tam i sam krzy�yk drewniany z wianuszkiemziela wonnego.Czasem napis na tabliczce z blachy.Imi� i nazwisko wypisaneczarn� farb� z zabawnymi ortograficznymi b��dami i pro�b� �ebracz� omodlitw�, której nigdy nikt nie spe�nia.Istny obraz wsi.Tu groby male�kiei przyziemne, a w�ród nich, w samym �rodku, marmurowe pomniki ze z�oconyminapisami, z�amane kolumny z granitu i bia�e anio�y ze sczernia�ymi twarzamii wygni�ymi oczyma.Tam le�� panowie.W samym �rodku grób rodzinny Wielos�awskich,ogromny, wspania�y, przywalony wielo�ci� p�yt marmurowych, które deszczpory� w bruzdy, jak ryje glin� na polu.Cezary zbli�y� si� do tegorodzinnego grobu.Wszak�e to tutaj odkopano z boku ziemi�, otwarto ceglan��ciank� i wsuni�to w czarn� czelu�� zgnilizny Karusi� u�miechni�t� iweso��, która mia�a usta s�odsze ponad czere�nie i maliny.Cezary mija� uliczk� prowadz�c� w poprzek cmentarza dobramy z oberwanymi wrótniami.By�o mu wszystko jedno, i�� tu czy tam.Pami�ta�, �e przy grobowcu rodzinnym by�a �aweczka drewniana, na którejpani Wielos�awska siada�a, gdy sz�a pomodli� si� przy zw�okach m�a.Natej �aweczce kto� siedzia�.Cezary zawaha� si�.Tamten podniós�zwieszon� g�ow�.By� to ksi�dz Anastazy.W rewerendzie' i kaszkiecieniebieskawym, jakie nosz� wiejscy ch�opcy w tamtychstronach, upodabnia� si� do koloru kamieni i marmurów, g�azówi �elaz na pomnikach.- Dzie� dobry, Cezary! - rzek� nieswoim g�osem.- Sk�didziesz i dok�d tak rano?- Chcia�em odwiedzi� Karolin�.- Ja tak�e.Id�c na msz� �wi�t�, co dzie� rano j�odwiedzam.No, ja ci nie przeszkadzam.Módl si�.- Ksi�dz jeste� od modlitw.- Ja - tak.Ale ja, to ju� jakby z urz�du, z zawodu.A ty wtym wypadku powiniene� specjalnie.- Sam wiem, czy mam si� modli�, czy nie.- Oprócz ciebie, mój bracie, ja jeszcze drugi i ostatniwiem, �e� powinien.- O ile mi wiadomo, ksi�dz jest obowi�zany do chowaniatajemnicy spowiedzi.- Niew�tpliwie.Ale tutaj nas nikt �ywy nie s�yszy.Azwa�, s�uchaj� nas umarli! I ona s�ucha - twoja ofiara.- Jaka ofiara? Có� to znowu za brednie!- Zakocha�a si� w tobie na �mier� i �ycie.Rzeczdziewczy�ska, rzecz ludzka.A ty? Nie kocha�e� jej przecie, bo� si�zakocha�, ale w innej - a dlaczego� j� ca�owa�?- Tak mi si� podoba�o.Rzecz ch�opczy�ska ca�owa�pi�kne dziewcz�ta.- Ale� ty ca�owa� niewinn� dziewczyn�, sierot�,wygnank�, bezdomn�, która sobie tutaj, w naszym domu, prac� surow� iuczciw� na chleb zarabia�a [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki