05 (451)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ludzie, których zobaczyłem, w większości mieli na sobieróżnorodne, czasami nawet wyzywająco jaskrawe stroje, i, co było zadziwiające,sponsorzy na to nie reagowali.Widać było wśród ludzi i nagich, ale byli toniewolnicy niskiego rzędu - tragarze palankinów, powożący bryczkami, sprzątacze,zamiatacze i sprzedawcy wody.Ale zobaczyłem też kilka postaci, przypominającychswym wyzywającym klaunowskim odzieniem mojego pana Achmeda. Jak wiele jeszcze nie wiedziałem i nie rozumiałem! “Ile jeszczemuszę się dowiedzieć! - myślałem.- I jak ostrożnie powinienem się poruszać potej drodze, by nie zostać ukaranym.” Na widok sponsorów miałem ochotę schować się w autobusie, aleprzenikliwy Prupis, zauważywszy moje wahanie, powiedział: - Jeśli się boisz, że cię rozpoznają, to zapomnij o tym! Zabyjeśli w ogóle rozróżniają ludzi, to tylko po kolorze ubrania.Dlatego naszewładze tak się stroją.A ty - pupilek, niewolnik, zwierzę.Jak tylko sięubrałeś, od razu przestałeś dsla nich istnieć.Zrozumiałeś? - Zrozumiałem - odpowiedziałem z niedowierzaniem. Prupis uśmiechnął się i klepnął mnie po ramieniu - toklepnięcie wyrzuciło mnie na jezdnię.Złapawszy oddech, zacząłem brać odniewolnika broń i zbroje, zanosiliśmy je do, wydzielonego dla naszej szkoły,pomieszczenia pod stadionem. Potem przeszli tam nasi weterani, za nimi - ścisłą grupą -pierwszoroczniacy.Batu-chan mrugnął do mnie, Jurgen tylko rzucił czarnymspojrzeniem. - Mamy czas - powiedział Prupis.- Ubierajcie się bezpośpiechu.Zaraz przyjdzie pan Achmed i wyda dyspozycje. Ze zdenerwowania zachciało mi się sikać i spytałem niewolnikaczy nie wie, gdzie tu jest wychodek.Ten wyjaśnił, że muszę pójść korytarzem doskrętu w lewo i tam zejść do podpiwniczenia. W wychodku było brudno i cuchnęło. Wyszedłem z niej, poszedłem korytarzem i wtedy usłyszałemgłosy.Zatrzymałem się.Nie dlatego, że chciałem podsłuchiwać, na odwrót - niemiałem ochoty rzucać się w oczy nie wiadomo komu. - Dlaczego muszę oddawać ci dziesięć procent? - spytał głosniższy, bardziej basowy.- Niech ci się nawet nie marzy! Kto wygra? - Posłuchaj, Jean - odpowiedział wysoki, znajomy mi głos, - moiludzie, gdyby zechcieli, zrobili by z twoich kotlety.Ale umowa jest umowa:musisz zbierać punkty, a ja i bez tego mam wysoką pozycję.Tak, że zapomnij orozdzielniku - po połowie! Inaczej każę zająć się tobą na serio. - Aleś mnie przestraszył! Widzieliśmy takiego jednego straszaka- obraził się właściciel basu.- Idę ci na rękę tylko przez szacunek dla naszejstarej przyjaźni. - No i szanuj - odpowiedział głos Achmeda. Nie przerywając rozmowy, odeszli, a ja ostrożnie wyjrzałem zzawęgła, a potem puściłem się pędem do naszego pokoju. To znaczy, że oni uzgadniali cenę? Cenę czego? Odpowiedź na to pytanie otrzymałem dość szybko. Kiedy wszedłem do pokoju, pan Achmed stał pośrodku w swoimstroju klauna, otoczony weteranami w zbrojach i paroma juniorami w zielonychskórach z obciągniętymi grubą skórą owalnymi tarczami w rękach. Wśród juniorów zobaczyłem Batu-chana z Jurgenem.Batu-chanpodniósł ręką, w powitaniu, pan Achmed zauważył ten gest i krzyknął: - Tim, nie rozpraszaj ludzi, łeb urwę! Cofnąłem się. - Znaczy, tak - ciągnął Achmed mowę, przerwaną moim pojawieniemsię, - wśród weteranów będzie dóch rannych i jeden zabity.Muromiec, typoniesiesz dzisiaj zaszczytną śmierć. Na przód po krótkij chwili wystąpił Ilja Muromiec.Znałem gotylko z twarzy. - Tak jest, panie - posępnie powiedział. Krew zastygła mi w żyłach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki