31 (144)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. ".jeśli stawimy czoło temu zagrożeniu, nasze ukochane światypozostaną wolne i Sieć czeka wspaniała przyszłość.Ale jeśli nie uda się nam,wówczas cała Sieć, cała Hegemonia, wszystko, co znamy i na czym nam zależy,pogrąży się w otchłani nowych Ciemnych Wieków.Wtedy utracimy swą wolność iwszystko inne, do czego z takim trudem doszliśmy.Dlatego musimy zebraćwszystkie siły i godnie wypełniać swe obowiązki.Postępujmy tak, by za dziesięćtysięcy lat mieszkańcy Hegemonii i Protektoratu mogli powiedzieć: «Spisali sięwtedy na medal»". Gdzieś w cichym mieście poniżej nagle wybuchła strzelanina.Najpierw rozległ się grzechot.broni strzeleckiej, później głęboki szumparalizatorów, a wreszcie krzyki, którym towarzyszyły błyski laserów.Ludzie zPromenady rzucili się ku terminalowi, lecz czujne oddziały policji natychmiastwyłoniły się z parku.Włączono halogenowe szperacze, które zalały zgromadzonychmorzem światła, a przez megafony zaczęto nawoływać do ponownego ustawienia sięlub rozejścia.Tłum wahał się i falował niczym meduza, aż nagle rzucił się wstronę platform portali. Policjanci rozpylili gaz łzawiący, a pole siłowe zagrodziłodrogę biegnącym.Nisko na niebie pojawiły się wojskowe EMV i śmigacze siłbezpieczeństwa.Jeden z reflektorów zatrzymał się na mnie, lecz ruszył dalej,gdy mój komlog odpowiedział na sygnał z żądaniem identyfikacji.Zaczęło padać. A więc tak wyglądał ów domniemany spokój.Postanowiłem opuścićto miejsce. Komandosi Armii pojawili się w korytarzach budynku rządowego,dokładnie sprawdzając przybywających, pomimo iż znajdujący się tu portal byłjednym z najtrudniej dostępnych w całej Sieci.Zostałem poddany jeszcze trzemkontrolom, zanim dotarłem do skrzydła rezydencyjno - kierowniczego, gdzieznajdował się mój pokój.Nagle strażnicy ustawili szpaler wzdłuż głównegokorytarza, robiąc wolne przejście dla Meiny Gladstone otoczonej tłumkiemdoradców i adiutantów.Ku memu zdziwieniu przewodnicząca Senatu, wypatrzywszymnie, zatrzymała się i przemówiła zza żywej barykady odzianych w stroje bojowekomandosów: - Jak ci się podobało moje przemówienie, M.Nikt? - Niezłe.Wzruszające.I skradzione Winstonowi Churchillowi,jeśli się nie mylę. Przewodnicząca uśmiechnęła się i lekko wzruszyła ramionami. - Jeśli już na kimś się wzorować, to na prawdziwych mistrzach.Jej uśmiech zgasł.- Jakie wieści z pierwszej linii? - Prawda zaczyna powoli docierać do ludzi - odparłem.-Spodziewaj się paniki. - Biorę i to pod uwagę.A jakie masz wieści o pielgrzymach?Byłem zdziwiony. - Pielgrzymach? Nie.śniłem o nich. Tłumek otaczający Meinę Gladstone porwał jąi pociągnął za sobą.- Może już nie musisz spać, by ich zobaczyć! - zawołała jeszcze.- Spróbuj. Patrzyłem, jak się oddala, po czym ruszyłem do swojej kwatery.Stanąłem przed drzwiami i zawróciłem ogarnięty obrzydzeniem do samego siebie.Uciekłem przerażony.Najchętniej rzuciłbym się na łóżko i w samotności opłakiwałSieć, malutką Rachelę i siebie samego. Opuściłem skrzydło rezydencyjne i wyszedłem do parku, gdziesnułem się po żwirowych dróżkach.Mikrozdalniki bzyczały jak pszczoły śledzącmoje ruchy, gdy przemierzywszy ogród różany, powędrowałem ku ścieżce, wijącejsię wśród tropikalnej roślinności i staroziemskiej sekcji obok mostu.Usiadłemna kamiennej ławce, gdzie kiedyś rozmawiałem z Meiną Gladstone. "Może już nie musisz spać, by ich zobaczyć.Spróbuj". Oparłem stopy na ławce, brodę przycisnąłem do kolan, opuszkamipalców dotknąłem skroni i zamknąłem oczy.następny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki