[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co tam lustro Carrolla, cotam Rebma czy efekt Tir-na Nog'th.A jednak daleko, daleko z lewej stronywije się coś czarnego.Pędzimy wzdłuż drogi.To ona mnie prowadzi. Białe niebo, biała ziemia, brak horyzontu.Perspektywa bezsłońca i chmur.Tylko ta nitka czerni w oddali i wszędzie lśniące piramidy,masywne, niepokojące.Jesteśmy zmęczeni.Nie podoba mi się to miejsce.Aleprześcignęliśmy chyba to, co nas goni, czymkolwiek jest.Szarpnąć cugle. Byłem zmęczony, ale czułem jakąś niezwykłą żywotność.Zdawała się tryskać gdzieś z głębi piersi.Klejnot.Naturalnie.Spróbowałemznów sięgnąć do źródła jego energii.Poczułem, jak ta energia płynie przezkończyny i prawie nie zatrzymuje się na palcach.Zupełnie jakby. Tak.Sięgnąłem na zewnątrz i poddałem swej woli to martwe,geometryczne otoczenie.Zaczęło się zmieniać.To był ruch.Piramidyprzemieszczały się i mijając mnie wypełniały mrokiem.Coraz mniejsze, stapiałysię i rozsypywały w piach.Świat stanął na głowie.Znalazłem się na dolnejpowierzchni chmury, a w dole, nad głową, przeskakiwały pejzaże. Światło płynęło w górę, obok mnie, od strony złocistegosłońca pod stopami.To także minęło, a runo ziemi poczerniało i wystrzeliło wgórę strugi wody, by erozją zniszczyć przelatujący ląd.Przeskakiwałybłyskawice, by trafić i rozbić na strzępy ziemię nad głową.Pękała miejscami,a jej odłamki padały wokół mnie. Zaczęły wirować, a jednocześnie nadpłynęła fala mroku. Gdy znów pojawiło się światło, tym razem niebieskawe, niemiało punktowego źródła i nie ukazywało żadnej ziemi. Złote mosty przecinają pustkę wielkimi wstęgami; jedna znich błyszczy wprost pod nami.Suniemy jej kursem, stojąc nieruchomo jakposąg.Trwa to może stulecie.Oczy atakuje syndrom spokrewniony z hipnoząautostrady; usypia mnie niebezpiecznie.Robię co mogę, by przyspieszyć tenprzejazd.Mija kolejne stulecie. Wreszcie, bardzo daleko, mroczny, mglisty kleks.To cel,mimo naszej prędkości rosnący bardzo powoli.Kiedy tam docieramy, jest jużgigantyczny: wyspa wśród pustki, zalesiona złotymi, metalicznymi drzewami. Powstrzymuję ruch, który doniósł nas aż tutaj.Dalejpodążamy o własnych siłach.Wkraczamy w lasy.Trawa jak folia aluminiowa -szeleści, gdy przechodzimy pod drzewami.Z gałęzi zwisają dziwne, lśniące iblade owoce.Żadnych głosów zwierzyny, co zauważam natychmiast.Podążamy wgłąb, aż stajemy na niewielkiej polanie, przez którą płynie rtęciowy strumień.Tu zsiadam z konia. - Bracie Corwinie - dobiega znowu ten głos.- Czekałem naciebie.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]