[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. - Już próbowałem, nawet kilkakrotnie - odparł, rzucając pusty pistolet na podłogę i wyjmując drugi - i albo jestem gorszym strzelcem, niż sądziłem, albo to prawda, co wieść niesie: że Morgenstena można zabić tylko srebrną kulą. Pozostałymi nabojami położył sześć psów, ale jeszcze zostało ich ze dwa tuziny.Podałem mu jeden z moich pistoletów i załatwił dalszych pięć bestii. - Ostatni nabój zostawiłem na głowę Juliana, jeśli podjedzie dostatecznie blisko - rzekł. Byli już kilkanaście metrów za nami i szybko się zbliżali, nacisnąłem wiec hamulce.Nie wszystkie psy zdążyły się zatrzymać, ale Julian nagle zniknął, tylko nad głowami przeleciał nam czarny cień. Morgenstern przeskoczył samochód! Odwrócił się w miejscu i w chwili, gdy koń wraz z jeźdźcem stanęli przed nami, nacisnąłem gaz zrywając wóz do przodu. Morgenstern błyskawicznie uskoczył na bok.W lusterku zobaczyłem, że dwa psy porzucają błotnik, który oderwały, i ruszają w dalszą pogoń.Przyłączyło się do nich jeszcze piętnaście czy szesnaście sztuk, reszta leżała na drodze. - Niezły numer - powiedział Random - ale miałeś szczęście, że nie rozszarpały opon.Pewno nigdy dotąd nie polowały na samochód. Podałem mu mój drugi pistolet z poleceniem: - Celuj w psy. Strzelając dokładnie i precyzyjnie położył jeszcze sześć.Julian był już przy samochodzie, w prawej ręce trzymał miecz. Nacisnąłem klakson, żeby spłoszyć Morgensterna, lecz ten ani drgnął.Skręciłem prosto na nich, a wtedy koń się usunął.Random pochylił się w siedzeniu, złożony do strzału, oparłszy prawą rękę z pistoletem o lewe przedramię. - Poczekaj - powiedziałem.- Spróbuję wziąć go żywcem. - Oszalałeś - zaprotestował, kiedy hamowałem.Ale opuścił broń. - W chwili gdy stanęliśmy, otworzyłem błyskawicznie drzwi i wyskoczyłem - zapomniałem, że wciąż jestem na bosaka, niech to diabli! Dałem nura pod jego mieczem, chwyciłem go za rękę i wysadziłem z siodła.Zdążył uderzyć mnie tylko raz swoją opancerzoną lewą ręką, ale poczułem potworny ból i zobaczyłem wszystkie gwiazdy. Leżał bez ruchu na ziemi, nieco zamroczony, a ja opędzałem się od szarpiących mnie psów, które Random na prawo i lewo raczył kopniakami.Podniosłem miecz Juliana i przytknąłem mu szpic do gardła. - Każ im się uspokoić! - zażądałem.- Albo przyszpilę cię do ziemi. Wychrypiał rozkaz i psy się cofnęły.Random tymczasem trzymał za cugle niespokojnego Morgensterna. No wiec, drogi bracie, co masz do powiedzenia na - swoją obronę? - spytałem. W jego oczach pojawił się zimny niebieski błysk, ale twarz pozostała nieruchoma. - Jeśli masz zamiar mnie zabić, to na co czekasz - powiedział. - Wszystko w swoim czasie - odparłem, nie bez przyjemności patrząc na jego nieskazitelną zbroję, teraz utytłaną w błocie.- A na razie powiedz mi, ile jest dla ciebie warte twoje życie? - Wszystko co mam, oczywiście. Cofnąłem się. - Wstawaj i siadaj na tylne siedzenie samochodu - zarządziłem, zabierając mu jednocześnie sztylet.Random zajął swoje poprzednie miejsce i trzymał pistolet z ostatnim nabojem wymierzonym w głowę Juliana. - Dlaczego go po prostu nie zabijesz? - spytał. - Może nam się przydać - wyjaśniłem.- Jest parę rzeczy, których chciałbym się dowiedzieć.A przed nami jeszcze długa droga. Ruszyłem.Psy wciąż krążyły w pobliżu, a i Morgenstern pocwałował za samochodem. - Obawiam się, że niezbyt wam się przydam jako jeniec - odezwał się Julian
[ Pobierz całość w formacie PDF ]