[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pocisków mi niezabraknie. Zaśmiał się, wymierzył i strzelił. Pochyliłem się, osłaniając kamieniem brzuch, lecz grotuderzył o jakieś pół metra na prawo. - Przypuszczałem, że taki będzie wynik - oświadczył.Znowuzaczął szykować broń.- Muszę wziąć poprawkę na wiatr.Szukałem mniejszychkamieni, które mógłbym wykorzystać jako pocisk.Nie było ani jednego.Pomyślałem wtedy o Klejnocie.Powinien ratować mnie przed zagrożeniem życia.Miałem jednak zabawne wrażenie, że dotyczyło to sytuacji, gdyniebezpieczeństwo groziło z bliska.I że Brand wie o tym zjawisku.A możezdołam mu przeszkodzić w inny sposób? Stał chyba za daleko na tę sztuczkę zparaliżem, ale raz już go pokonałem dzięki władzy nad pogodą.Ciekawe, jakdaleko stąd była burza.Sięgnąłem ku niej.Przekonałem się, że potrzeba minutna takie określenie warunków, by ściągnąć na niego piorun.Nie miałem czasu.Ale wiatry to całkiem inna sprawa.Ściągnąłem je, wczułem się w nie. Brand był prawie gotów do następnego strzału.W wąwoziezawył wicher. Nie wiem, gdzie trafiła jego strzała.W każdym razie nieblisko mnie.Znowu szykował broń, a ja zacząłem wprowadzać czynniki niezbędnedo uderzenia błyskawicy. Kiedy był gotów i podniósł broń, znowu wzmocniłem wichurę.Widziałem, jak mierzy, jak wciąga powietrze i wstrzymuje oddech.Potem opuściłkuszę i spojrzał na mnie. - Przyszło mi właśnie do głowy - zawołał - że ten wiatrsiedzi u ciebie w kieszeni.Zgadza się? To nieuczciwe, Corwinie.- Rozejrzałsię.- Powinienem znaleźć miejsce, gdzie nie będzie to miało znaczenia.Aha! Wciąż się wysilałem, by ustawić wszystko do uderzeniapioruna, ale warunki nie były jeszcze odpowiednie. Spojrzałem na niebo w czerwone i czarne pasy.formowałosię tam coś podobnego do chmury.Wkrótce, ale jeszcze nie. Brand rozpłynął się znowu i zniknął.Szukałem go nerwowo. I wtedy stanął przede mną.Przeniósł się na moją stronęwąwozu, jakieś dziesięć metrów na południe ode mnie.Wiatr dmuchał mu w plecyi wiedziałem, że nie zdążę zmienić jego kierunku.Pomyślałem, czy nie cisnąćkamieniem.On pewnie się uchyli, a ja stracę tarczę. Z drugiej strony. Podniósł kuszę do ramienia.Zatrzymaj go! - krzyknął w myślachmój własny głos. Nadał manipulowałem niebem. - Zanim wystrzelisz, Brandzie, odpowiedz mi na jednopytanie.Dobrze? Zawahał się, po czym opuścił broń o kilka centymetrów. - Jakie? - Czy mówiłeś prawdę o tym, co się zdarzyło.z tatą,Wzorcem, nadejściem Chaosu? Odchylił głowę i roześmiał się serią krótkich szczeknięć. - Corwinie - oświadczył.- Widzieć, jak umierasz nie wiedząctego, co tak wiele dla ciebie znaczy, sprawia mi rozkosz większą, niż potrafięwyrazić. Zaśmiał się znowu i zaczął unosić kuszę do ramienia.Przygotowałem się, by cisnąć w niego kamieniem i skoczyć do ataku.Żaden z nasnie zdążył wykonać tego, co zamierzał. Z góry dobiegł przeraźliwy wrzask.Niewielki strzęp oderwałsię od nieba i runął Brandowi na głowę.Ten krzyknął i upuścił kuszę.Wzniósłręce, by pochwycić napastnika.Czerwony ptak, nosiciel Klejnotu, powstały zmojej krwi i zrodzony z dłoni ojca, powrócił, by mnie bronić. Puściłem kamień i podszedłem, po drodze wyciągając miecz.Brand uderzył ptaka i ten odleciał, nabierając wysokości przed kolejnymnalotem.Brand wzniósł ramiona, by zasłonić twarz i głowę.Zdążyłem jednakdostrzec płynącą z lewego oczodołu krew.Zaczął się rozpływać, gdy biegłem wjego stronę.Ptak runął jak pocisk i raz jeszcze uderzył Branda szponami wgłowę.A potem także zaczął blednąć.Kiedy znikali obaj, Brand sięgał właśniedo krwistoczerwonego napastnika i odpierał jego ciosy. Kiedy stanąłem w miejscu akcji, pozostała tam jedynieupuszczona kusza, którą zgniotłem pod butem.Jeszcze nie, jeszcze nie koniec,niech to licho! Jak - długo będziesz mnie prześladował, bracie? Jak dalekomuszę dojść, by zakończyć sprawę między nami? Zszedłem na szlak.Gwiazda żył jeszcze, więc musiałemdokończyć robotę.Czasem wydaje mi się, że wybrałem sobie niewłaściwy fach.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]