[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Poluzował miecz w pochwie. - Nie chciałbym cię posądzać o jakiś podstęp, Corwinie. - Zapewniam cię, że to nie podstęp.Mając tyle czasu na myślenie zorganizowałbym coś bardziej subtelnego, nie sądzisz? Westchnął.Potem kiwnął głową. - Dobrze.Idę do ciebie. - No to chodź. Przez chwilę stał nieruchomo, a potem postąpił krok do przodu. Stanął obok mnie.Wyciągnął rękę i położył mi dłoń na ramieniu. - Corwin! - powiedział.- Cieszę się, że znowu masz oczy. Odwróciłem wzrok. - Ja także.Ja także. - Kto to jest, tam koło wozu? - Przyjaciel.Nazywa się Ganelon. - Gdzie jest Benedykt? Co się stało? - Tam - skinąłem ręką.- Jakieś dwie mile stąd, koło drogi.Jest przywiązany do drzewa.Jego koń stoi obok. - Więc czemu jesteś tutaj? - Uciekam. - Przed czym? - Przed Benedyktem.To właśnie ja go związałem. Zmarszczył brwi. - Nie rozumiem. Potrząsnąłem głową. - Nastąpiło nieporozumienie.Nie mogłem mu wytłumaczyć.Walczyliśmy.Uderzyłem go i stracił przytomność.Potem go związałem.Nie mogę go uwolnić - bo znów się na mnie rzuci.I nie mogę tak zostawić.Coś może mu się stać, zanim się wyplącze.Dlatego wezwałem ciebie.Proszę cię, idź do niego, uwolnij i odprowadź do domu. - A co ty będziesz robił w tym czasie? - Będę stąd wiał najszybciej, jak się da, żeby się zgubić w Cieniu.Wyświadczysz nam obu przysługę, powstrzymując go od pościgu.Nie chcę się z nim bić po raz drugi. - Rozumiem.Powiesz mi, co się stało? - Nie jestem pewien.Nazwał mnie mordercą.Daję słowo, że nie zabiłem nikogo przez cały czas, gdy byłem w Avalonie.Powtórz mu to, proszę.Nie mam powodow, by cię oszukiwać, i przysięgam, że to prawda.Jest jeszcze jedna sprawa, która mogła go zirytować.Jeśli o niej wspomni, powiedz mu, że musi polegać na wyjaśnieniach Dary. - A o co chodzi? Wzruszyłem ramionami. - Dowiesz się, jeśli zacznie o tym mówić.Jeżeli nie, zapomnij o wszystkim. - Dara, powiadasz? - Tak. - Dobrze, zrobię, o co prosisz.A teraz, czy mógłbyś mi powiedzieć, jak udało ci się uciec z Amberu? Uśmiechnąłem się. - Akademicka ciekawość? Czy też obawa, że pewnego dnia sam będziesz musiał skorzystać z tej trasy? Roześmiał się. - Taka informacja może okazać się bardzo użyteczna. - Żałuję, drogi bracie, ale świat jeszcze nie jest gotów do przyjęcia tej wiedzy.Gdybym musiał komuś powiedzieć, powiedziałbym tobie.W żaden sposób jednak ci się tu nie przyda, podczas gdy zachowanie tajemnicy może mi jeszcze kiedyś posłużyć. - Innymi słowy, masz prywatne wejście i wyjście z Amberu.Co ty planujesz, Corwinie? - A jak myślisz? - Odpowiedź jest oczywista.Lecz ja żywię w tej sprawie dość mieszane uczucia. - Opowiesz mi o nich? Skinął ręką w stronę widocznego z naszego miejsca odcinka czarnej drogi. - To coś sięga teraz stóp Kolviru - powiedział.- Najróżniejsze groźne stwory docierają tą drogą do Amberu.Bronimy się i jak na razie zawsze zwyciężamy.Lecz ataki są coraz niebezpieczniejsze i zdarzają się coraz częściej.Nie jest to dobry czas na wykonanie twego ruchu, Corwinie. - A może właśnie najlepszy - odrzekłem. - Może dla ciebie.Ale niekoniecznie dla Amberu. - Jak Eryk radzi sobie z sytuacją? - Należycie: Jak powiedziałem, zawsze zwyciężamy. - Nie chodzi mi o te ataki, ale o całość problemu, o jego przyczynę. - Sam wyruszyłem czarną drogą i dotarłem daleko. - I.? - Nie zdołałem dojechać do końca.Wiesz, że w miarę oddalania się od Amberu cienie stają się coraz dziksze i dziwaczniejsze? - Tak. -.Aż sam umysł zwraca się ku szeleństwu? - Tak. .A gdzieś poza tym wszystkim leżą Dworce Chaosu.Droga biegnie dalej, Corwinie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]