[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A gromy huczały coraz głośniej.Szlag. .Wciąż rozpaczałem po śmierci Gwiazdy i niepokoiła mnie teoria daremności Hugiego.Stanowczo nie był to dla mnie dobry dzień.Istniała duża szansa, że jeśli wkrótce nie wpadnę w zasadzkę któregoś z bezimiennych mieszkańeów tej mrocznej krainy, będę się tułał, aż stracę resztkę sił albo dogoni mnie burza.Nie wiedziałem, czy uda mi się uciszyć ją po raz drugi.Zaczynałem w to wątpić. Próbowałem Klejnotem rozproszyć mgłę, lecz jego działanie było chyba osłabione.Może przez moją ospałość.Potrafiłem oczyścić niewielki obszar, ale przy tym tempie podróży mijałem go szybko.Moje wyczucie Cienia stępiło się w tym miejscu, które w jakiś sposób zdawało się samą istotą Cienia. Smutne.Przyjemnie byłoby odejść jak w operze: w wielkim, wagnerowskim finale pod niezwykłym niebem, w walce z godnymi przeciwnikami, zamiast pętać się tak we mgle po pustkowiu. Minąłem skałę, która wydawała się znajoma.Czy to możliwe, że chodzę w kółko? To często się zdarza ludziom całkowicie zagubionym.Nasłuchiwałem gromu, by zorientować się w kierunkach.Jak na złość panowała cisza.Podszedłem do skały, usiadłem i oparłem się o nią plecami.Taka wędrówka nie ma sensu.Zaczekam chwilę, aż usłyszę grzmot.Wyjąłem Atuty.Tato uprzedzał, że nie będą tu działać, ale i tak nie miałem nic lepszego do roboty. Jeden po drugim obejrzałem je wszystkie, próbowałem nawiązać kontakt z każdym prócz Branda i Caine'a.Nic.Tato miał rację: Atuty utraciły znajomy chłód.Przetasowałem całą talię i powróżyłem sobie, wprost na piasku.Otrzymałem jakiś zupełnie niemożliwy odczyt przyszłości i schowałem karty.Oparłem się wygodniej i pomyślałem, że chciałbym mieć trochę wody.Przez długą chwilę nasłuchiwałem odgłosów burzy.Kilka razy zahuczał grom, ale zupełnie bezkierunkowo.Atuty sprawiły, że zacząłem wspominać rodzinę.Byli już na miejscu - gdziekolwiek to miejsce leżało - i czekali na mnie.Po co czekali? Niosłem Klejnot.W jakim celu? Z początku sądziłem, że jego moc będzie wykorzystana podczas starcia.Jeśli tak, i jeśli rzeczywiście byłem jedyną osobą, która mogła jej użyć, to sytuacja nie wyglądała najlepiej.Pomyślałem wtedy o Amberze; wstrząsnęły mną wyrzuty sumienia i pewnego rodzaju trwoga.Amber nie może się skończyć, nigdy.Musi być jakiś sposób, by odepchnąć Chaos. Odrzuciłem kamyk, którym się bawiłem.Poleciał bardzo powoli. Klejnot.Znowu to spowolnienie. Pobrałem więcej energii i kamyk wystrzelił nagle. Miałem wrażenie, że zaledwie przed chwilą odnawiałem siły za pomocą Klejnotu.Taka kuracja pomagała wprawdzie mięśniom, ale umysł wciąż pozostawał otumaniony.Potrzebowałem snu.z dużą liczbą snów szybkich. Kiedy odpocznę, okolica może się okazać o wiele mniej niesamowita. Jak blisko celu się znalazłem? Czy leżał zaraz za następnym górskim łańcuchem, czy nieskończenie dalej? I jaką miałem szansę wyprzedzenia burzy, niezależnie od odległości? A pozostali? Przypuśćmy, że bitwa już się rozegrała i przegraliśmy.Miałem wizje, jak to przybywam za późno i mogę już tylko kopać groby.Kości i dyskusje z samym sobą, Chaos. I gdzie się podziała ta cholerna czarna droga akurat teraz, kiedy mogła się na coś przydać? Gdybym ją znalazł, mógłbym podążyć wzdłuż niej.Miałem przeczucie, że przebiega gdzieś z lewej strony. Znów sięgnąłem przez Klejnot, rozpędziłem mgłę, odepchnąłem ją.Nic. Kształt? Coś się poruszyło? Jakieś zwierzę, może duży pies, przebiegło, by pozostać we mgle.Czyżby mnie tropił? Klejnot pulsował światłem, gdy odsuwałem mgłę jeszcze dalej.Odsłonięte zwierzę otrząsnęło się jakby, po czym ruszyło wprost ku mnie.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]