[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. - A cóż tam może być ciekawego? Wzruszył ramionami. - To już sam zobaczysz. - Dobrze. Przed pójściem spać wypiliśmy jeszcze parę szklaneczek i spędziliśmy miły wieczór.Wiedziałem, że będzie mi brak starego Jopina.Był, obok Reina, jedyną przyjazną duszą, jaką spotkałem od chwili powrotu.Zastanawiałem się, co też mogło zajść w dolinie, która gdy ją ostatni raz widziałem, była rzeką płomieni.Co takiego niezwykłego działo się tam po czterech latach? Zasnąłem dręczony snami o wilkolakach i sabatach czarownic, dopiero gdy księżyc w pełni zawisł już wysoko nad światem. Wstałem o brzasku.Jopin jeszcze spał, co mi odpowiadało, bo nie lubię pożegnań, a miałem dziwne przeczucie, że go więcej nie zobaczę. Z lunetą u boku wdrapałem się do najwyższego pomieszczenia na wieży, w którym znajdowała się latarnia.Podszedłem do okna wychodzącego na brzeg i skierowałem lunetę na dolinę. Nad lasem wisiała mgła - zimna, szara, wilgotna, opasująca wierzchołki karłowatych, powykręcanych drzew.Ich czarne konary splatały się ze sobą, jak palce sczepionych dłońmi zapaśników.Między nimi migały jakieś ciemne kształty, ale po ich locie widziałem, że to nie ptaki.Raczej nietoperze.Jakieś zło zagnieździło się w tym wielkim lesie.I po chwili zrozumiałem: to ja sam byłem tego sprawcą. Sprowadziłem to moją klątwą.Przekształciłem spokojną Dolinę Gamath w to, czym teraz była: w symbol mojej nienawiści do Eryka i tych wszystkich, którzy go otaczali i pozwolili mu zagarnąć władzę, pozwolili mu mnie oślepić.Nie podobał mi się ten las i patrząc na niego ujrzałem jasno, jak skrystalizowała się moja nienawiść, której sam nadałem ten kształt. Otworzyłem nowe wejście do prawdziwego świata.Gamath była teraz ścieżką przez Cienie.Ciemną i groźną ścieżką.Tylko Zło miało tędy dostęp.To było źródło "nieczystych sił", o których wspominał Rein, a które przyczyniały tyle zmartwień Erykowi.Poniekąd to dobrze, że go niepokoiły.Ale przesuwając lunetę nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że zrobiłem coś bardzo złego.W owym czasie nie wiedziałem, że jeszcze kiedyś ujrzę światło dzienne.Teraz, kiedy tak się stało, zrozumiałem, że otworzyłem drogę dla czegoś, co będzie bardzo trudno opanować.Cały czas poruszały się tam jakieś dziwne kształty.Zrobiłem coś, czego nikt nie zrobił podczas całego panowania Oberona: otworzyłem nową drogę do Amberu.I można się po tym spodziewać tylko wszystkiego najgorszego.Nadejdzie dzień, kiedy władca Amberu - ktokolwiek nim wtedy będzie - stanie wobec problemu zaniknięcia tej strasznej drogi.Wiedziałem to, patrząc na wytwór mojego bólu, gniewu i nienawiści.Jeśli kiedyś zdobędę Amber, będę musiał walczyć z własnym dziełem, co jest zawsze piekielnie trudną sprawą.Odjąłem lunetę, od oczu i westchnąłem.Co będzie, to będzie, pomyślałem.A tymczasem Eryk ma zapewnionych kilka bezsennych nocy. Przełknąłem szybko parę kęsów, przygotowałem łódkę, podniosłem żagle i wypłynąłem.Jopin o tej porze zwykle już nie spał, ale może i on nie lubił pożegnań. Skierowałem się na pełne morze, wiedząc, dokąd chcę się udać, ale nie wiedząc jak.Będę płynąć przez Cień i obce wody, ale to lepsze niż droga lądowa z czającym się wytworem mojej nienawiści. Wybrałem za cel ląd, który skrzył się prawie tak jak Amber i był niemal równie nieśmiertelny, ląd, który już nie istniał.Zniknął w Chaosie wieki temu, ale musiał gdzieś przetrwać jego Cień.Należało go tylko znaleźć, poznać i z powrotem uczynić swoim, jak to było dawno temu.Później, wsparty własną armią, dokażę w Amberze jeszcze jednego, nie znanego dotąd wyczynu.Nie miałem gotowego planu, ale przysiągłem sobie, że w dniu mojego powrotu ogień z dział wstrząśnie nieśmiertelnym miastem. Kiedy wpływałem do Cienia, podfrunął do mnie biały ptak moich pragnień i siadł mi na prawym ramieniu.Przytwierdziłem mu do nóżki podpisaną przez siebie wiadomość; "Przybywam" i puściłem go w niebo. Nie spocznę, dopóki nie wywrę zemsty i nie zdobędę tronu, i biada temu, kto stanie mi na drodze. Słońce wschodziło po mojej lewej ręce, wiatr dął w żagle i pchał mnie na szerokie wody.Rzuciłem przekleństwo na głowę Eryka i roześmiałem się. Byłem wolny i choć musiałem uciekać, to jednak dopiąłem swego.Obecnie stoi przede mną nowa szansa, o której marzyłem. Teraz podfrunął czarny ptak moich pragnień i siadł mi na lewym ramieniu.Napisałem drugą kartkę, przywiązałem mu do nogi i wysłałem go na zachód. Kartka głosiła: "Eryku, wrócę!" i była podpisana: "Corwin, władca Amberu". Demon wiatru pchał mnie na wschód od słońca.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]