[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Byłem za daleko. Gdyby tylko spojrzeli za siebie, gdyby zobaczyli, że nadjeżdżam.Na pewno by zaczekali.Żałowałem, że nie ma sposobu, by wcześniej zasygnalizować im swoją obecność.Przeklinałem bezużyteczność Atutów. Zacząłem krzyczeć.Wrzeszczałem co sił w płucach, ale wiatr porywał moje słowa i przetaczał się po nich grzmot. - Zaczekajcie! Do diabła! To ja, Corwin! Nawet jednego spojrzenia. Minąłem najbliższych walczących i ruszyłem wzdłuż nieprzyjacielskiej flanki, poza zasięgiem pocisków i strzał.Cofali się teraz szybciej, a nasi żołnierze zajmowali coraz więcej terenu.Brand musi się już szykować do uderzenia.Część obrotowego nieba zniknęła pod ciemną chmurą, której nie było tu jeszcze kilka minut temu. Skręciłem w prawo, za cofające się szeregi, i pognałem ku wzgórzom, na które tamci już się wspinali.Mrok zakrywał niebo, gdy dotarłem do stóp wzniesienia.Bałem się o swoje rodzeństwo.Byli za blisko.Brand będzie musiał coś zrobić.Chyba że Fiona ma dość sił, by go powstrzymać. Przede mną coś błysnęło oślepiająco.Koń stanął dęba, a ja wyleciałem z siodła.Nim spadłem na ziemię, huknął grom. Oszołomiony, leżałem przez chwilę nieruchomo.Koń odbiegł na jakieś pięćdziesiąt metrów, zanim się zatrzymał i teraz spacerował niepewnie dookoła.Przetoczyłem się na brzuch i spojrzałem na zbocze.Tamci jeźdźcy także byli na ziemi.To chyba w nich trafił piorun.Kilku się ruszało, ale większa część nie.Nikt jeszcze się nie podniósł.Powyżej dostrzegłem pod przewieszką czerwony blask Klejnotu, mocniejszy teraz i jasny, a także mglisty zarys postaci, która go nosiła. Poczołgałem się w górę i w lewo.Zanim zaryzykuję i wstanę, wolałem zejść z pola widzenia tego człowieka. Zbyt wiele czasu zajęłoby czołganie się aż na górę.Musiałem też ominąć pozostałych, ponieważ na nich skupia się pewnie jego uwaga. Poruszałem się wolno, ostrożnie, wykorzystując każdą możliwą osłonę.Nie wiedziałem, czy za chwilę piorun nie uderzy w to samo miejsce.A jeśli nie, to kiedy Brand zaatakuje naszych żołnierzy.Lada chwila, uznałem. Rzut oka przez ramię ukazał mi nasze wojska rozciągnięte na przeciwległym krańcu pola bitwy, i nieprzyjaciela w odwrocie, cofającego się ku nam.Już niedługo będę się musiał martwić także o armię. Trafiłem na wąski rów i przeczołgałem się nim jakieś dziesięć metrów na południe.Wysunąłem się po drugiej stronie, by wykorzystać dla osłony pochyłość, a dalej jakieś skały. Kiedy podniosłem głowę, nie dostrzegłem już blasku Klejnotu.Skalny występ zakrywał od wschodu szczelinę, gdzie chował się Brand. Mimo to pełzłem dalej, aż dotarłem na samą krawędź wielkiej otchłani.Dopiero wtedy znowu skręciłem w prawo.Dotarłem do punktu, gdzie mogłem chyba bezpiecznie się podnieść.Zrobiłem to.Oczekiwałem następnego trzasku gromu, w pobliżu albo dalej, na polu bitwy; nic jednak nie słyszałem.Zacząłem się zastanawiać.Dlaczego nie? Sięgnąłem myślą, próbując wyczuć obecność Klejnotu; bez efektu.Pospiesznie ruszyłem w stronę, gdzie ostatnio widziałem jego blask. Spojrzałem jeszcze w otchłań, by się upewnić, że nic mi stamtąd nie zagraża.Dobyłem miecza.Szedłem tuż przy ścianie urwiska.Przy krawędzi pochyliłem się nisko i wyjrzałem. Nie było żadnego czerwonego lśnienia.Ani mglistej postaci.Kamienna nisza wydawała się całkiem pusta, a w pobliżu nie zauważyłem niczego podejrzanego.Czy mógł się znowu teleportować? A jeśli tak, to dlaczego? Wyprostowałem się i minąłem skalną pochyłość.Nadal szedłem w stronę północy.Znowu spróbowałem wyczuć Klejnot i tym razem nastąpił słaby kontakt - miałem wrażenie, że gdzieś na prawo i wyżej.Ruszyłem tam, cichy i czujny.Dlaczego opuścił kryjówkę? Miał przecież znakomitą pozycję dla tego, co planował.Chyba że. Usłyszałem krzyk i przekleństwo.Dwa różne głosy. Puściłem się biegiem.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]