rozdzial 13 (75)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I wszystko umieścił na taśmach, które mogłem sobie odtwarzać.Nie były ani interesujące, ani zbyt dobrej jakości.PMAL-2 to przede wszystkim pamięć.Może dużo myśleć, ale niewiele wyświetlać.Nie ma trójwymiarowego ekranu, tylko stereofoniczny płaski system okularowy, z którego z trudem, ale korzystałem, albo ekran wielkości dłoni, kiedy już miałem dosyć okularów. Z początku wcale się tym nie zajmowałem.Po prostu leżałem sobie, śpiąc ile się da.Częściowo dochodziłem do siebie po przeżyciach wywołanych śmiercią Petera, która była tak samo przerażająca, jakbym to ja sam umierał.Jednocześnie przeprowadzałem doświadczenia wewnętrzne - pozwalałem sobie na odczuwanie strachu (właśnie wtedy, kiedy miałem po temu wszelkie powody), zachęcając sam siebie do przeżywania winy.Uwielbiam pewną formę poczucia winy: z lubością kontempluję nie spełnione zobowiązania i nie zrealizowane obietnice.Miałem o czym myśleć, począwszy od Petera, który by na pewno jeszcze żył, gdybym nie zgodził się na jego udział w misji, a kończąc - a właściwie nie kończąc na Klarze w jej zastygłej czarnej dziurze.Nie kończąc dlatego, że zawsze mogły mi przyjść do głowy inne sprawy.Ta rozrywka dość szybko mi spowszedniała.Zorientowałem się, ku swojemu zdziwieniu, że wina nie jest uczuciem przytłaczającym, kiedy już człowiek pozwala sobie na to, by ją odczuwać.Myśli te zajęły mi pierwszy dzień. Potem wziąłem się za taśmy.Puściłem sobie namiastkę Alberta, sztywną, na poły ożywioną karykaturę uwielbianego przeze mnie programu i pozwoliłem mu wygłaszać wykłady na temat Zasady Macha, liczb „O" i innych przedziwnych astrofizycznych spekulacji, które by mi nigdy nie przyszły do głowy.Właściwie to go nawet nie słuchałem, pozwoliłem, żeby sobie gadał, i tak minął drugi dzień. Potem z tego samego źródła wtłoczyłem sobie do głowy wszystkie zmagazynowane informacje na temat Zmarłych.W większości nie było to dla mnie nic nowego.Tym niemniej wysłuchałem tego jeszcze raz.Nie miałem nic lepszego do roboty.I tak minął trzeci dzień. Następnie były różne wykłady na temat Nieba Heechów i pochodzenia Starców oraz ewentualnych sposobów postępowania z Henriettą, a także niebezpieczeństw, których można się było spodziewać po Najstarszym, i na tym przeszedł mi dzień trzeci, czwarty i piąty. Zacząłem się zastanawiać, czym wypełnić te dwadzieścia dwa dni, więc przesłuchałem taśmy od nowa i tak minął szósty, ósmy i dziesiąty dzień, a jedenastego. Jedenastego dnia całkowicie odłączyłem komputer, uśmiechając się do siebie na myśl o tym, co mnie czeka. Znajdowałem się w połowie drogi.Wisiałem w pasach zabezpieczających i czekałem na jedyny moment radości, jaki miał mnie spotkać w czasie tej cholernej, niewygodnej podróży - czekałem na błyszczący wybuch złotych iskierek w krystalicznej spirali, który oznaczałby moment obrotu.Nie wiedziałem, kiedy się to dokładnie zdarzy.Pewnie nie w ciągu pierwszej godziny dnia, i rzeczywiście tak się nie stało.I pewnie nie w ciągu drugiej czy trzeciej - wtedy też nie.Nie nastąpiło ani wtedy, ani w czwartej, ani w piątej, ani w ciągu następnych godzin.Nie wydarzało się przez cały jedenasty dzień. Ani w ciągu dwunastego. Czy trzynastego. Czternastego też nie.I kiedy w końcu zacząłem grzebać w danych, żeby sprawdzić obliczenia, których nie chciałem robić w głowie, komputer obwieścił mi to, czego nie pragnąłem usłyszeć. Nawet gdyby obrót nastąpił w tej chwili - za minutę - i tak nie starczy już wody, jedzenia, ani powietrza. Człowiek może zacząć oszczędzać.Ja też zacząłem oszczędzać.Zwilżałem wargi, żeby nie pić, spałem tak długo, jak tylko mogłem, oddychałem jak najwolniej.A obrót w końcu nastąpił - dziewiętnastego dnia.Osiem dni za późno. Kiedy wprowadziłem te liczby do komputera, beznamiętny wynik był jednoznaczny. Obrót nastąpił za późno.Statek może i dotrze do Nieba Heechów za dziewiętnaście dni, ale bez żywego pilota na pokładzie.Do tego momentu od co najmniej sześciu dni będę martwy.Strona główna Indeks [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

download / ebook / pobieranie / pdf / do ÂściÂągnięcia

Odnośniki