[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powiedziałem ci, że mam trudności.Uznałem, że to najlepszy sposób, by się wykręcić. - Sądzę, że chodziło o coś więcej - oznajmiła. - Co masz na myśli? - spytałem. - Sądzę, iż Corwin powiedział ci o Wzorcu coś, czego my nie wiemy.albo zostawił wiadomość.Uważam, że wiesz więcej, niż mówisz. Wzruszyłem ramionami. - Przykro mi, Fiono.Nie odpowiadam za twoje podejrzenia.Żałuję, ale nie mogę ci pomóc. - Możesz - stwierdziła. - Powiedz jak. - Chodź ze mną w to miejsce, gdzie leży nowy Wzorzec.Chcę, żebyś go przeszedł. Pokręciłem głową. - Mam o wiele ważniejsze sprawy - odparłem - niż zaspokajanie twojej ciekawości w kwestii tego, co ojciec uczynił całe lata temu. - To coś więcej niż ciekawość.Mówiłam ci już, co moim zdaniem kryje się za zwiększoną częstością sztormów Cienia. - A ja podałem ci inne wyjaśnienie i całkiem inne przyczyny.Uważam, że to chwilowe zakłócenia związane z częściowym zniszczeniem i odtworzeniem starego Wzorca. - Podejdź tutaj - rzuciła, odwróciła się i ruszyła w górę. Spojrzałem na Mandora, wzruszyłem ramionami i poszedłem za nią.On również.Wspinaliśmy się ku zębatej ścianie skał.Fiona dotarła pierwsza i skręciła na nierówną półkę biegnącą wzdłuż urwiska.Wreszcie stanęła przed rozcinającą skały szeroką, trójkątną szczeliną.Czekała tam zwrócona do nas plecami, a blask z zielonego nieba wyczyniał niezwykłe rzeczy z jej włosami. Przystanąłem obok i podążyłem wzrokiem za jej spojrzeniem.Na odległej równinie, pod nami i nieco z boku, wirował jak bąk ogromny czarny lej.Był chyba źródłem tego ryku, który słyszeliśmy.Ziemia pod nim wydawała się popękana.Patrzyłem przez kilka minut, ale lej nie zmienił kształtu ani pozycji. Odchrząknąłem. - Wygląda jak wielkie tornado - stwierdziłem.- Nigdzie się nie przesuwa. - Dlatego właśnie chcę, żebyś przeszedł nowy Wzorzec - odpowiedziała.- Uważam, że nas zniszczy, jeśli my nie będziemy pierwsi.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]