[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wtedy jego potęga przerosła moc Chaosu.Teraz, mimo oporu Logrusu, potrafi sięgnąć do Wzorca twojego ojca. - Nie wiem, co powinienem zrobić. - Ja też nie.na razie.Ale nakazuję ci pamiętać o tym, co powiedziałam.Kiedy nadejdzie czas, musisz podjąć decyzję.Nie mam pojęcia, czego ma dotyczyć, ale będzie bardzo ważna. - Ona ma rację - odezwał się głos za moimi plecami.Odwróciłem się i zobaczyłem ojca w lśniącej czarnej ramie ze srebrną różą u szczytu. - Corwinie! - zawołała Fiona.- Gdzie jesteś? - W miejscu, gdzie nie ma światła - odparł. - Wyobrażałem sobie ciebie w Amberze, ojcze.Z Deirdre - powiedziałem. - Duchy bawią się w duchy - odrzekł.- Nie mam wiele czasu, gdyż tracę siły.Powiem ci tylko jedno: nie ufaj ani Wzorcowi, ani Logrusowi, ani żadnemu z ich tworów, póki nie zakończy się ta sprawa. Zaczął się rozwiewać. - Jak mogę ci pomóc?! - krzyknąłem.Słowa: -.w Dworcach.- dobiegły do mnie, nim zniknął.Odwróciłem się znowu. - Fi, co on chciał przez to powiedzieć? - spytałem.Zmarszczyła brwi. - Odniosłam wrażenie, że odpowiedź jest ukryta gdzieś w Dworcach - odparła cicho. - Gdzie? Gdzie mam jej szukać? Pokręciła głową i zaczęła się odwracać. - Kto może wiedzieć najlepiej? - rzuciła jeszcze i zniknęła. Głosy wciąż mnie nawoływały, z tyłu i z przodu.Słyszałem płacz i śmiech, i powtarzane ciągle moje imię.Pobiegłem przed siebie. - Cokolwiek się zdarzy - zawołał Bili Roth - i będziesz potrzebował dobrego prawnika, ja się tym zajmę.Nawet w Chaosie. A potem był Dworkin, spoglądający na mnie z ukosa w małym lusterku w poskręcanej ramie. - Nie ma się czym przejmować - zauważył.- Ale zawisły nad tobą wszelkiego typu imponderabilia. - Co mam robić?! - zawołałem. - Musisz stać się kimś większym od siebie. - Nie rozumiem. - Wyrwij się z klatki, jaką jest twoje życie. - Jakiej klatki? Odszedł. Biegłem, a ich słowa rozbrzmiewały wokół. Przy końcu korytarza wisiało lustro podobne do rozciągniętego na ramie kawałka żółtego jedwabiu.Z głębi uśmiechnął się do mnie Kot z Cheshire. - Nie warto się wysilać.Niech diabli porwą ich wszystkich - powiedział.- Do kabaretu wstąp.Wypijemy po parę piw i popatrzymy, jak ten facet maluje. - Nie! - wrzasnąłem.- Nie! Wtedy pozostał tylko uśmiech.Tym razem ja także się rozwiałem.Litościwe czarne zapomnienie i świst wiatru gdzieś za murami.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]