[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ruszyła ku mnie niby trąba jakiegoś chmurnego, wysokiego do nieba słonia.Odwróciłem się i wspiąłem wyżej, wyszukując przejścia między skałami i wokół stromizn.Zjawisko ścigało mnie, jakby jego ruchem kierowała inteligencja.A sposób, w jaki utrzymywało stałą formę ponad nieregularnym terenem, sugerował sztuczne pochodzenie.W tej okolicy oznaczało to zapewne: magiczne. Trzeba czasu, by określić właściwą magiczną obronę, a jeszcze więcej, by ją uruchomić.Niestety, wyprzedzałem wir najwyżej o minutę, a margines prawdopodobnie się zwężał. Kiedy dostrzegłem za zakrętem długą, wąską szczelinę, zygzakowatą jak gałąź błyskawicy, zatrzymałem się tylko na moment, by ocenić jej głębokość.I pognałem w dół; wicher szarpał strzępami ubrania, powietrzny wir ścigał mnie z hukiem. Droga biegła w głąb, a ja po niej, po nierównościach i skrętach.Huk narastał do ryku; zakaszlałem, gdy wchłonął mnie obłok kurzu i zaatakował grad kamyków.Rzuciłem się na ziemię mniej więcej dwa i pół metra poniżej krawędzi szczeliny i zakryłem dłońmi głowę.Uznałem, że trąba przejdzie bezpośrednio nade mną. Wymruczałem ochronne zaklęcia, mimo ich znikomego efektu na taką odległość i wobec takiej koncentracji energii. Nie poderwałem się, gdy zapadła cisza.Być może widząc, że jestem poza jego zasięgiem, kierujący tornadem zrezygnował i rozproszył wirujący lej.A może to tylko oko cyklonu, a mnie czekał kolejny atak żywiołu.Nie poderwałem się wprawdzie, ale spojrzałem, gdyż nie lubię tracić pouczających okazji. I zobaczyłem twarz, a raczej maskę.Przyglądała mi się z samego środka wiru.Była to projekcja, naturalnie, większa od rzeczywistej i nie do końca materialna.Głowę okrywał kaptur, a maska, kobaltowobiała i zasłaniająca całą twarz, przypominała osłony noszone przez hokejowych bramkarzy.Z dwóch pionowych szczelin oddechowych wydobywał się blady dym - jak na mój gust, efekt nieco zbyt teatralny.Liczne otwory poniżej miały pewnie sprawiać wrażenie skrzywionych ironicznie ust.Spod maski dobiegał lekko stłumiony śmiech. - Nie przesadzasz trochę? - spytałem.Przykucnąłem i wzniosłem między nami obraz Logrusu.- To dobre dla dzieciaka na Halloween.Ale przecież jesteśmy dorośli, prawda? Wystarczyłaby zwykła maseczka domino. - Poruszyłeś mój kamień! - oznajmiła maska. - Takie sprawy interesują mnie z czysto akademickich względów - wyjaśniłem, wpasowując ręce w odgałęzienia Logrusu.- Nie ma się o co denerwować.Czy to ty, Jasro? Ja. Zagrzmiało znowu, z początku cicho, potem z coraz większą siłą. - Dogadajmy się - zaproponowałem.- Ty odwołasz burzę, a ja obiecam więcej nie przesuwać znaczników. Znowu śmiech.Huk sztormu był coraz głośniejszy. - Za późno - dobiegła odpowiedź.- Za późno dla ciebie.Chyba że jesteś mocniejszy, niż na to wyglądasz. Do diabła! Nie zawsze silniejszy zwycięża, a mili faceci na ogół wygrywają, Ponieważ to oni piszą później pamiętniki.Ramionami Logrusu badałem niematerialną maskę, aż wreszcie znalazłem połączenie, korytarz prowadzący do jej źródła.Udcrzyłem poprzez niego - atak porównywalny z wyładowaniem elektrycznym - w to, co leżało w głębi. Zabrzmiał krzyk.Maska rozpadu się, trąba powietrzna także, a ja zerwałem się i pomknąłem jak najszybciej.Kiedy ten, w kogo trafiłem, dojdzie do siebie, wolałem być już w innym miejscu.To tutaj mogło ulec nagłemu rozpadowi. Miałem do wyboru: skręcić w Cień albo spróbować szybszej drogi ucieczki.Gdyby czarodziej mnie śledził, kiedy zacznę przesuwać cienie, mógłby za mną podążyć.Dlatego sięgnąłem po Atuty i wybrałem kartę Randoma.Minąłem zakręt i stwierdziłem, że i tak musiałbym się tu zatrzymać - szczelina zwężała się i dalszy bieg był niemożliwy.Podniosłem kartę i sięgnąłem myślą.Kontakt nastąpił niemal od razu.Lecz kiedy materializowały się obrazy, poczułem dotknięcie.Byłem pewien, że to moja nemezis w błękitnej masce. Wyraźnie już widziałem Randoma.Siedział przy perkusji z pałeczkami w rękach.Na mój widok odłożył je i wstał. - Najwyższy czas - oświadczył, wyciągając rękę. Sięgając czułem, że coś pędzi w moją stronę.Kiedy zetknęły się nasze palce, zasypało mnie niczym gigantyczna fala. Przeszedłem do pracowni muzycznej w Amberze.Random otworzył usta, by coś powiedzieć, i wtedy runęła na nas kaskada kwiatów. Spojrzał na mnie, strzepując z koszuli fiołki. - Wolałbym, żebyś wyraził to słowami - zauważył.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]